Тарихда шундай шахслар буладики, улар яшаган даврдан буён қанча вақт ўтишидан қатъий назар, асрлар силсиласи оша бамисоли ботмаган қуёш сингари ўз зиёсини таратаверади.
Шундай буюк шахслар дахосининг шаклланиши тарихан қисқа даврда рўй берсада, шу қисқа даврда қилинган ишларнинг салмоғи тарих саҳифаларига олтин харфлар билан битишга арзийдиган даражада қадр-қийматга эга бўлади.
Бугун сизнинг эътиборингизга ҳавола этилаётган ушбу «Тиббиёт илмининг тождор даҳоси» деб номланмиш мўъжаз ижод намунаси хақиқатан ҳам тиб илмининг султони, ўз даврининг алломаи-замони, том маънодаги даҳо-шахс Абу Али ибн Сино хаёти ва фаолиятига бағишланади.
Аллома ҳақида сон-саноқсиз асарлар ёзилганлигига қарамасдан, фикримизча, ибн Сино шахсининг хали очилмаган қирралари хамон сирлигича, жумбоқлигича қолмоқда. Бинобарин, бу тупроқда яшаб ўтган, етти иқлимга донғи кетган ибн Сино каби бобокалонларимизнинг қолдирган юксак маънавий меросларидан баҳраманд бўлганлигимиз ва шу муқаддас номларга лойиқ бўлиб, эртага авлодларимз бизни ҳам шундай чуқур эҳтиром билан тилга олишлари учун ҳам аждодларимиз шахси ва меросига доғ туширмаслик ҳам қарз, ҳам фарз бўлиши лозим.
Ўйлайманки, айнан мана шу нуқтаи-назар хаётимиз мазмунига айланса, бугунги кунда рўй бераётган турли хил мафкуравий тазйиқларга қарши биз ёш авлодда мафкуравий иммунитет, миллий ғурур каби юксак туйғуларни шаклланишига замин яратган буламиз. Барчамизга аждодлар руҳи мададкор булсин!